Dag 5 St.Vith - Ettelbruck

Op schema

We liggen weer op schema! Dat geeft rust.
En we zijn begonnen aan het routeboek wat we vanaf nu dus gaan volgen, op weg naar Bern. Denk je: waar gaat dit over? Lees Profiel(kies op tablet/mobiel voor desktopversie).

Dit alles is goed nieuws. Want we hebben dan wel vakantie, we hebben niet alle tijd. Erik heeft daarom een soort van planning gemaakt van de dagetappes. Wanneer we die ongeveer kunnen volgen dan kunnen we in alle rust Nice bereiken. De eerste twee dagen hebben we wat ingeleverd, maar na twee dagen Ardennen zijn we weer helemaal bij.

Om kwart over acht vanmorgen vertrokken uit St.Vith. Bij het ontbijt bleken er meer fietsers in het hotel te verblijven. Een mevrouw alleen en een echtpaar uit Engeland. Allemaal richting Troisvierges, eindpunt van deze route. Het echtpaar vertrekt na ons, de mevrouw zien we na 10 km al op een bankje zitten. Ongetwijfeld genieten van de morgenstond. Want de zon schijnt vanochtend weer prettig, de natuur is prachtig. Veel watertjes, bossen, weiden, vergezichten. Prima!

Omdat er onderweg geen supermarkten te vinden zijn, gaan we al snel even van de route af, een klein dorpje in waar alleen nog een Bäckerei - Konditorei is. Wat brood ingeslagen, paar flesjes drinken en meteen maar een bakje koffie gedronken. Het betekende wel dat we even flink moeten klimmen om weer op de route te komen, maar voor wat proviand hebben we dat over. Altijd zorgen dat je voldoende eten en drinken bij je hebt. 
Mijn collega's Alfa-college kan ik melden dat ik de hele dag door eet eet, eet. Die 2 knäckebrödjes met kipfilet staan in september weer op het menu :)

Al fietsend weer een grens overgestoken en dus zijn we nu in Luxemburg. Eindpunt Troisvierges bereiken we om 11.00. De eerste 35 km zitten er alweer op. Bij das Bahnhof drinken en eten we iets en dan komt het volgende punt: hoe verder? 
We zijn immers nog steeds op weg naar de route Antwerpen-Bern en idee is om daar in de buurt van Wiltz op aan te sluiten. Erik heeft thuis al een route uitgestippeld. Deze bespreken we met een meneer bij de VVV. We mogen Nederlands praten, want hij is een Nederlander. Sinds mei werkt hij hier. Kwam hier al 15 jaar op vakantie. Sinds de Vennbahn er is en deze een keer fietsroute van het jaar is geworden is het nogal druk geworden in Troisvierges, het eindpunt dus. En daar staan dan ineens al die fietsers: "Wat nu?? Waar moeten we nu heen??" Daar hadden ze geen antwoord op. Nauwelijks slaapgelegenheid, weinig voorzieningen, geen verdere fietsroutes.....
Daar wordt nu hard aan gewerkt, en deze meneer helpt mee. Daar waar we hem spraken was eerder een chinees restaurant. De VVV bestond toen uit een rekje folders bij das Bahnhof. Het komt vast goed daar.

Oké, wij willen naar Wiltz. Via een aantal lange klimmen en evenzovele afdalingen volgen we een provinciale weg, dus veel verkeer. Dat zijn we niet meer gewend. Er wordt hard, maar wel veilig gereden. De lucht betrekt overigens. Bij benzinestations halen we een paar keer vers, koel water.

Na 20 km denkt Erik de Anschluss op onze nieuwe route te weten. We slaan af, en worden toch getrakteerd op een afdaling, genieten! Maar ik denk steeds....als we maar goed zitten! Ik ga niet terug namelijk!

Maar, natuurlijk: we zitten helemaal goed en gaan verder met een route over een oude spoorbaan, van Bastogne naar Wiltz.
Daar besluiten we nog wel even door te gaan, we zien wel tot hoever.
We klimmen en dalen, rijden dan weer over de toppen van het Luxemburgse landschap, dan weer in de dalen, langs riviertjes en spoorbanen. Zeer afwisselend, maar ook vermoeiend.
We denken na over een overnachting.
 
En dat viel nog niet mee. Kleine dorpjes, maar geen slaapgelegenheid of: dienstag Ruhetag of: viel zu teuer(Hetty). Al met al: de energie sloop uit lijf en leden en uiteindelijk belandden we in Ettelbruck. Een grote plaats, daar moet je toch snel iets kunnen vinden. 

Forget it. Bij de VVV meldden ze al snel dat er geen hotels of privatzimmer zijn in Ettelbruck. Onbegrijpelijk. Een alternatief had de dame wel: met de bus (fiets mag mee) naar een camping in een kant en klare tent.Tja, weinig keus. Dus bij het station op zoek naar de bus. Zitten we daar te wachten in en bushokje en wat zien we aan de overkant van de straat: Hotel.

Naar binnen, kamer, gecheckt, prima, doen!

Vreemde situatie. Vanavond hoorden we dat dit inderdaad het enige hotel is en dat de vvv-dame connecties heeft met die camping. Ja,ja.

Goed, Ettelbruck, Luxemburg, na 97,5 km. Bij het binnenrijden ontkwamen we niet aan het meer dan levensgrote beeld van Generaal George S. Patton Jr, de Amerikaanse generaal van het 3e Leger die Ettelbruck bevrijdde op 25 december 1944. Imposante en belangrijke man, ook voor onze vrijheid!

Morgen verder! Heerlijk op schema!