Dag 21 Ventimiglia - Nice

Nice

Binnen. Na 1515 km fietsen zijn we op onze eindbestemming aangekomen. Nice! 
Een goed gevoel. Eén lekke band, eén pijnlijke buikspier, een beetje zadelpijn, dat waren de ongemakken wel zo'n beetje. Daartegenover staan ontelbare indrukken, ervaringen en mooie momenten. 

Drie weken vrijheid. De fiets is je thuis. Home is where your hart is.
Twintig dagen fietsen. Het lijkt veel, is het ook wel, maar het gaat bijna vanzelf. Je komt in een flow, in een ritme. Conditie en kracht bouwden we op. De laatste week konden we dat goed merken. 
Elke dag heeft z'n rituelen. Van het opstaan, inpakken en vertrekken tot de fietsdag zelf en je daarna weer ergens settelen. De douche, het dutje, de was en het stukje. 

Ook wij twee hadden onze eigen rol bij al die dingen. Nooit gedoe of gezeur, we weten wat we aan elkaar hebben.

Van alles wat we hebben beleefd en bedacht hebben we jullie een beetje deelgenoot gemaakt. We hebben genoten van de reacties, ook op Facebook. We hebben niet overal op kunnen reageren, de mobieltjes en i-pad gingen ook weleens uit. Of er was geen wifi of de batterijen waren leeg. Of we hadden geen zin.

Niet elke avond had ik evenveel zin om een stukje te tikken. Soms was ik moe of lag lekker te lezen. Maar ik ben blij dat ik wel doorgezet heb. Aan het eind van een dag weet je soms al bijna niet meer wat er 's morgens gebeurd was. En ook nu moet ik soms heel diep graven wanneer we de hele route doorspreken. Waar stopten we de eerste dag? Waar de tweede, waar sliepen we toen? O ja! Erik weet alles nog. Ik ben echt een zeef. Dus: goed dat er heel veel op het digitale papier staat, zodat we het allemaal nog eens terug kunnen lezen.

Hoogtepunten? Zoveel! Ontmoetingen, spontane gesprekken. En zomaar ergens een bepaalde route of landschap waar je zo van kan genieten, of een lekkere beklimming en afdaling.
Wat ik niet fijn vond was de hitte. Zo rond de middag werd het me een aantal dagen eigenlijk te warm. De fut ging er dan wat uit. Daarom vertrokken we een aantal keren lekker vroeg zodat we rond de middag al over de helft waren van de geplande kilometers.

En nu zijn we in Nice.

Vandaag ruim 50 kilometer gefietst, waarvan een klim van 13 kilometer, met stijgingspercentages van 11%. Een pittige afsluiting dus en dat begon vanmorgen meteen al.
Wie ons vorig jaar heeft gevolgd weet: ik moet eerst even lekker infietsen, voordat ik lekker kan klimmen. Nou, daar kwam het vandaag niet van. Meteen pats boem naar boven. Niet eens spectaculair, maar wel omhoog. En weer veel verkeer, dus goed opletten. Puffen en kreunen dus voor mij. De tiramisu die we bij het ontbijt al genuttigd hadden kwam me al naar boven. Erik stapt op en gaat gewoon verder, die heeft hier geen last van en lacht me weer toe wanneer ik puffend bij hem stop, wanneer hij even ergens stopt. 
Op een gegeven moment ben ik er doorheen, heb de ademhaling weer onder controle en het ritme te pakken. En dan maakt het me ook niets meer uit.

Vanaf Ventimiglia fietsen we naar Menton. We dalen daar af en stoppen even om te genieten van  het prachtig uitzicht op de zee en de stad tegen de heuvels op gebouwd. Bij Menton steken we de grens over. We maken en foto van "France" en kopen perziken bij een fruitstalletje. Dan zie ik dat bij de grenspost een aantal donkere jongens in een busje worden gezet. Zij komen Frankrijk niet in! Wij wel.

Dan beginnen we aan de lange klim. We passeren diverse plaatsen. We laten Monaco en Monte Carlo links liggen, wij gaan hogerop. Wanneer we even stoppen spreken we twee Engelse jongens die van Turijn naar Nice fietsen. Zij gaan wel onderlangs. Ze hebben wel heel weinig bagage bij zich. Één  fietsbroek bijvoorbeeld! Als enige broek dus hè! Avonturiers met mooie verhalen. Eén van hen heeft eens 7 maanden door China gefietst. Wat een ervaring!

We stijgen en stijgen. Zo nu en dan een blik op de Middellandse Zee, Echt blauw! En mooie vergezichten op de kusten. Maar het zicht wordt minder, het wordt hierboven echt bewolkt! Heel typisch. Ook wel lekker, want het scheelt een paar graden, maar wanneer we op zo'n 550 meter zitten zien we niet al teveel meer, Dat is jammer.

In La Turbie pauzeren we uitgebreid. Het is hier markt, dus genoeg te zien.

Dan verder, we stijgen niet veel meer. We passeren de Col de Eze en vanaf daar gaat het eerst langzamerhand en daarna redelijk steil naar beneden. Veel bochten, rustig aan. Auto's blijven achter ons. Rond  300 meter hoogte wordt het weer helder en zonnig en hebben we een prachtig zicht op Nice. Aan onze voeten!!

We duiken Nice bijna in. Een paar straten en bochten en dan staan we bij de haven. We zijn er. 
High five!

Dan de boulevard op. Kilometerslang! Lekker rustig fietsen over de groene fietsstrook, prima geregeld. We stoppen een paar keer. Stranden vol parasols. Veel wandelaars, veel Japanners onder hun eigen parasolletjes.

We besluiten direct het hotel op te zoeken en vanavond, als het koeler is, hier terug te komen.

Het hotel lijkt wel een haciënda in een gewone stadswijk. Veel groen, grote palmbomen en een zwembad. Erg leuk en als een oase in de drukke stad.

Wat volgt is ons ritueel. En we zien de finish van de Touretappe. 

Na het eten inderdaad nog even naar de boulevard gelopen. Het is er gezellig. Er wordt fanatiek petanque gespeeld. En er wordt nog gezwommen. Veel inwoners van Nice denken we. Vaders geven hun kinderen zwemles.
Vliegtuigen stijgen achter elkaar op, maken direct een bocht en vliegen weg van de kust. Het vliegveld is dichtbij.

Zaterdagmorgen vertrekken wij. Maar eerst morgen nog goed besteden. We hebben een biketour met gids geboekt. Beetje uitfietsen en kennismaken met de stad. Mooie combi dachten we. Om 10 uur aantreden!

Nog één dag. Nice!