Dag 20 Ventimiglia

Vrij

Vermoeiend. Het was een vermoeiende dag, die vrije dag.
Wat hebben we nou eigenlijk gedaan? 

Uitgeslapen tot een uur of 8. Het is dan lekker koel. De ramen staan de hele nacht al wijd open. Wat een hitte gisteravond nog. De ventilator draaide de hele nacht op volle toeren. Beiden toch nog wel aardig geslapen. 
Om 9.00 uur staat ons ontbijt klaar. Weer een zoet ontbijt. Taartjes, croissantjes, crackers, veel jam geen vlees of kaas. We zijn hier al zo aan gewend, het smaakte prima.

De fietskleding nog even gewassen en daarna in de straat hier beneden koffie gedronken. Paar boodschapjes gedaan in een prachtige supermarkt met een volstrekt onlogisch kassasysteem. Maar het zal wel werken, wij waren snel klaar in ieder geval. 

Dan een klein rondje op de fiets gedaan, even kijken waar we het strand op kunnen. Ook hier zijn veel  afgebakende stranden, maar eigenlijk konden we overal terecht. 
Lastig lopen die kiezels, met slippers aan ging het nog. Maar het water inlopen, brrr.
De badgasten hier zijn ervarener en niet op fietsvakantie, zij dragen zwemschoentjes als ze het water inlopen. 

Heerlijk water, heerlijk gedobberd. Het is erg rustig. 
We zitten vlak aan de waterrand. Voetjes in het water, zo nu en dan een wat hogere golfslag. De zon brandt op de ruggen, we smeren ons goed in.

Eigenlijk zien we er niet uit. Of eigenlijk, we zien er gewoon niet uit! Wielrennersbenen: witte voeten t/m de sokken. Dan bruine benen en hele bruine bovenbenen, tot de wielerbroek begint. Dan weer errug wit. 
De armen helemaal bruin, we hebben beide mouwloze shirts gedragen, gelukkig. 
Ik draag een badpak, dus zie je mijn witte lijf verder niet zo, maar bij Erik zie je dus eigenlijk een wit hemd. Er valt nog wat bij te kleuren, maar dat gaat hier niet gebeuren.

Tegen half 1 nokken we af. Het wordt te warm, ook hier aan het water. Onbegrijpelijk hoe sommigen hier uren in de zon kunnen liggen. Onder een parasol zou het misschien nog gaan.

We eten wat en doen een dutje. Dat wordt een heel lange dut. Heerlijk. Het is alweer warm op de kamer en warmte is vermoeiend toch? En we zijn natuurlijk helemaal uit ons ritme. Niet fietsen is ook vermoeiend.
Dus we slapen heerlijk, kijken naar de Tour en doen gewoon niks.

Tegen zevenen vanavond het centrum in gelopen. Nu is het weer lekker buiten. Wat gegeten en nog eens naar de boulevard gelopen. Het was er druk. Veel live-muziek bij de terrassen. Gelukkig niet binnen gehoorafstand van onze kamer, dit keer.

We zagen ook net weer nogal wat donkere mensen lopen en zitten en liggen. Erik meende dat hier onlangs veel vluchtelingen zijn geweest. Ik heb het even opgezocht en inderdaad. Half juni waren hier schermutselingen vanwege vluchtelingen die naar Frankrijk wilden. We zitten hier al vlak bij de grens. Frankrijk wilden hem echter niet binnenlaten. De meeste vluchtelingen zijn door het Rode Kruis opgehaald. Niet zonder slag of stoot las ik. Vijftig vluchtelingen hadden zich in de rotsen op het strand verschanst, zij zijn achtergebleven.

Triest allemaal.

Wat leven wij dan in luxe. Dat zie je hier ook aan de winkels die vol sterke drank, sigaretten en luxere etenswaren zijn volgestouwd. Fransen rijden graag even de grens over om hier hun inkopen te doen, het is er stukken goedkoper immers.
En wij beiden zijn in de luxe omstandigheden dat we morgen gewoon de grens over kunnen, van Italië naar Frankrijk. We gaan de laatste etappe doen van onze Ronde, onze Giro en onze Tour.
Op naar Nice! We krijgen het niet kado morgen. We verlaten gedeeltelijk de relatief makkelijke kustroute en moeten nog een aardig stukje klimmen. Maar daar zijn we wel weer aan toe.

Ciao en á demain!