Dag 19 Alissio - Ventimiglia

Giro

Een dag van uitersten. Van een vreetschuur tot gezellig tafelen. Van vreselijk tot fantastisch fietsen. Van Alassio tot Ventimiglia. Van warm tot zeer warm.

Vanaf 8.00 uur konden we ontbijten in ons bijzondere hotel. Voor achten haalden we alvast de fietsen op die we in de parkeergarage onder het zwembad mochten stallen. Er lagen nog geen handdoeken op de ligstoelen bij het zwembad. Wel zat de dikke damesbrigade al klaar. Te wachten op het moment dat het ontbijtbuffet geopend zou worden.

Het hotel bestond uit twee gebouwen, gescheiden door een weg. In het gedeelte waar wij zaten stond aangegeven dat het ontbijt op etage -1 geserveerd zou worden. Dus nadat we bij het zwembad en de dikke dames vandaan kwamen gingen we in ons gebouw naar -1. Daar bleek dat we onder de weg door moesten lopen en dus in het andere gebouw terechtkwamen, in de kelder als het ware. 
Het buffet was een vreselijke toestand. Men loopt met borden vol met broodjes, yoghurtjes, vlees, fruit en koekjes, koffie en sap. Wat worden mensen hebberig. De dikke dames voorop.
De thee smaakte niet, het sap was veel te zuur, de broodjes waren oke.

Hupsakee, de rekening betalen en wegwezen. De rekening. Wat we al een beetje vermoedden: de maaltijd van gisteravond hebben we kado gekregen. De drankjes waren wel genoteerd. Jammer dan.

Alassio uit, op naar Ventimiglia. Daar willen we twee nachten blijven, we hebben al een B&B geboekt. 
Het is al warm. We zien al 9.00 uur al 28 graden staan op de verlichte uithangborden bij de apotheken. Die knipperende kruizen, waar ook de datum en de tijd wordt vermeld. De gevoelstemperatuur is vele graden hoger. Dat komt omdat we voorlopig op de grote weg moeten rijden die de kustplaatsen aan elkaar verbindt. Auto's, vrachtverkeer, motoren en heel veel scooters. Het scheurt ons allemaal voorbij, terwijl wij zwoegend naar boven fietsen. Rechts de rotswand, links de zee. Bocht na bocht en juist die onoverzichtelijke bochten rechtsom zijn spannend, want: heeft de bestuurder wel door dat ik net na die bocht fiets?? En iets verderop Erik??!! Het gaat allemaal weer net goed. Niet alleen wat betreft ons (Erik wordt 1x echt geschampt door een scooter), maar ook tussen het overige verkeer. Toch denk ik niet dat iemand hier schadevrij rijdt. 
Ook in de plaatsen zelf stijgt de temperatuur snel. Veel verkeer in kleine straten en ze willen allemaal snel. Uitlaatgassen, bah!

Maar tussen die vervelende stukken in is het mooi! In de afdalingen hebben we tijd om iets meer ontspannen om ons heen te kijken. De zee, de skyline, de boulevards, de stranden vol parasols.
Toch zouden we hier nooit vakantie willen vieren. Wat een drukte, en wat een moeite moet men doen om op het kleine strand te komen. We zien wat families sjouwen zeg, bepakt en bezakt vanaf warme parkeerplaatsen of hotels in blokkendozen. Niemand kijkt blij. Jengelende kinderen.

Op een aantal gedeeltes fietsen we vlak langs het water, even weg van de grote weg. Dat is heerlijk. We fietsen langs/door Laigueglia, Andora, San Bartolomeo, Diano Marina, Oneglia en San Lorenzo. Daar begint een fietspad. Natuurlijk weer op een oud spoorwepgtrace, waar hebben we dat eerder meegemaakt. :)

Het is echt een superfietspad. Strak in het asfalt, strakke lijnen. Fietsers en wandelaars, ieder zijn deel. Zo nu en dan een tunneltje. We zijn niet alleen, veel Italianen op hun racefietsen, maar ook toeristen die en fiets gehuurd hebben. We zien verschillende verhuurbedrijven langs de route. En ook de catering is prima verzorgd, leuke horeca aan de route, met altijd zicht op zee. Heerlijk.

We rijden door en langs heel plaatsen, waarvan San Remo  wel de grootste en bekendste is. Grote hotels, vlak aan de kust. Jachthavens vol jachten, wat een schepen liggen er!  
We stoppen regelmatig even. Om om ons heen te kijken, water te tappen of iets te eten.
We zien op de hellingen achter ons de vele kassen, waarin ook rozen gekweekt worden. Erik herkent het wel van de beelden van de wielerwedstrijd Milaan-San Remo.

20 kilometer fietspad. Nagenoeg het hele traject werd ook gebruikt voor de ploegentijdrit tijdens de Giro d'Italia van dit jaar. Daar worden we door middel van vele roze lantaarnpalen, vlaggen en roze fietsen regelmatig aan herinnerd. Je kunt je niet voorstellen dat op dit traject die ploegen en volgwagens en motoren scheurden... of eigenlijk ook wel.

Bijna aan het eind van het fietspad duiken we een tunnel in. Oneindig lang, maar ontzetten mooi. Het lijkt en heel nieuwe tunnel. Op het asfalt regelmatig een tekst. Het lijken twitterberichten die gaan over wielrennen. Ook aan het plafond hangen teksten en foto's.
De strepen op het asfalt zijn roze, er is ook en baan voor hardlopers. Erg mooi gedaan allemaal.

Nog een klein stukje over de hoofdweg. Eigenlijk voelen we ons wel helden hoor, zoals we hier rijden. We worden regelmatig ingehaald door snelle renners op hun lichte fietsjes. Bijna iedereen begroet ons, ook de tegemoetkomende fietsers steken vaak en handje op. Het voelt een beetje als waardering. We rijden onze eigen Giro.

In Ventimiglia is het even zoeken naar ons B&B.  Middenin het centrum en echt op loopafstand van de zee. Daar duiken we morgen maar eens in. Want morgen doen we niks!

Vanavond hebben we lekker op en terrasje gegeten. Het is niet heel druk hier. 
We hebben vanmiddag gebeld met Annemiek, zij geniet in Lloret de Mar en viert daar vandaag haar 18e verjaardag! We proosten op haar en denken terug aan 18 jaar geleden...waar blijft de tijd???
Ook met oma gebeld, over leeftijd gesproken... zondag zijn we er weer om haar 88e verjaardag te vieren. Fijn dat we dit allemaal kunnen doen.

We zeiden ook nog tegen elkaar dat we de laatste dagen niet veel bijzondere ontmoetingen hadden gehad. Prompt vraagt een jonge ober waar we vandaag komen, uit welk land. Hij spreekt een beetje Engels zegt ie. Nou,hij spreekt het voor een jonge Italiaan heel goed.
We praten en vragen wat, over en weer. Hij vertelt dat hij hier woont, nu 3 maanden vakantie heeft. Hij gaat nooit weg, reizen: Ik heb hier alles. Elke dag naar het strand met vrienden en 's avonds werken. Hij wil graag Engels leren, want dan kan hij zich overal redden, later. Hij studeert science, hier in Ventimiglia.

Erik loopt met hem naar binnen om af te rekenen. Hij komt niet terug. Ik zie door het raam dat hij druk in gesprek is met een gezelschap. Ik ga er ook maar eens heen. 
Zo leuk! De eigenaresse en haar man, hun zoon en schoondochter, vrienden en personeel, iedereen praat mee en wil van alles van ons weten. Dat we helemaal uit Nederland zijn gekomen, op de fiets! O en dal al die bergen langs de kust  vandaag. Wij kijken elkaar aan. Dat viel nogal mee vandaag. Zouden ze wel begrijpen en weten waar we langs zijn gekomen? Hoe hoog Alpen zijn?

Ik laat wat foto's zien van de afgelopen dagen. Alleen de eigenaresse herkent enkele plaatsen.

Zij is ook de allergrootste fan van AC Milan. En vooral van Gullit. Ze is ooit mee geweest naar Tunesië voor een wedstrijd en heeft hen daar even gesproken. Fan voor het leven.

We krijgen nog een limoncello aangeboden. Niet zo'n klein glaasje als bij ons bij de Italiaan, nee, een flink glas vol. Dus we praten nog even door. Erik krijgt complimenten voor zijn Italiaans. Hij kan echt een goed gesprek voeren. Heel erg leuk.  En als we er niet uitkomen dan komt onze vriend de ober erbij en vertaalt het over en weer.

Terug in onze B&B. Het is er nog heel warm. 31 graden! De ventilator draait op volle toeren.De ramen staan open. Het wordt een warme nacht. Morgen uitslapen. Om 9.00 uur ontbijt. 

Rustdag in Giro de Luppie.