Dag 7 Kedange sur Canner - Nancy

Tranentrekker

We hebben een Franse vriend. In Beux zaten we op de stoep van de kerk, smeerden een broodje en dronken een kopje bouillon. Lunchtijd. Een uitgestorven dorp. Alweer. Waar is toch iedereen in al die dorpen? Maar: daar komt een oud baasje aangelopen, langzaam schuifelend, bedachtzaam naar ons kijkend. Maar wel recht op ons af. 
Hij opent het gesprek, Waar we vandaan komen? Les Pays-bas. Ik zeg nog Cruijff en Erik noemt le Depart de Tour de France. Maar hij snapt het zo ook wel en reageert verrassend: voetbal en wielrennen vindt ie allemaal niks. Hij laat zien wat hij leuk vindt en maakt een beweging. Jeu de boules? Non. Petanque? Non. Bowlen? Oui! Of hij het nog speelt betwijfelen we, hij zal het vroeger gespeeld hebben, in ieder geval in een ander dorp zo legt ie uit.

Ik schrijf het nu allemaal vlotjes op, het gesprek verliep iets moeizamer. De Franse taal, een oude, soms mompelende man met 7 bruine tanden, met geduld over en weer kwamen we er wel uit. 
Hij genoot, dat kon je zien. We vertelden waar we heen gingen. Nice?! Verbazing alom. Zelf was hij er nooit geweest, Non, in Paris ook niet. Hij travaille in het dorp. Dat kende hij goed, zei hij lachend.

Vervolgens ging hij ons uitgebreid uitleggen hoe we zo verder moesten fietsen A gauche, a droite, etc. Met onze Garmin en routeboek bij de hand zouden we de weg zeker wel vinden, maar we namen z'n aanwijzingen met volle aandacht aan. Hij was zo begaan met ons. En wel drie, vier keer hetzelfde verhaal. Erik pakte de kaart erbij. Zijn route stond inderdaad in het boek. Vond ie erg leuk.

Zijn kinderen reisden wel. Die waren wel naar Spanje geweest. Toen kreeg hij tranen in de ogen. Hij vertelde nog meer over hen, dat begrepen we niet, probeerden goed te reageren. Ik vroeg naar zijn vrouw. En daar rolden de tranen over de wangen. Geëmotioneerd en schokkerig vertelde hij over haar, wijzend naar het kerkhof: "Daar is ze. Al vijf jaar. Al vijf jaar verdriet. Ze heeft teveel gerookt." En daarbij maakte hij een rokende beweging. 

Daar sta je dan, voor de kerk van het dorp waar je bent geboren, getogen, nooit ben weggeweest en waar je ook zal doodgaan. Te snotteren bij twee fietsers uit les Pays-bas. Ik wrijf hem eens over z'n rug. 

Hij begint nog even over de route die we moeten rijden en dan pakken we de spullen weer bij elkaar.

Er komt een auto aanrijden. Een geel wagentje van laposte.fr Ik zie een blik van "wie weet" in zijn ogen. De auto stopt bij een rijtje brievenbussen, waarbij ook de zijne. Hij wil er naar toe. We schudden elkaar de hand. Merci, au revoir! Hij schuifelt naar de postbode en we zien dat ze hem post overhandigd. Een blij man.
We fietsen weg, roepen nog "Au revoir!", maar dat zal er vast niet van komen.

Bij het verlaten van het dorp zien we het verkeersbord met de mooiste plaatsnaam van Frankrijk: Luppy. 

Het is nog maar rond de middag, maar wat een dag!

Even terug naar vanmorgen.
Nadat we uit Kedange zijn vertrokken pakken we al snel een prachtige route, dwars door de landerijen. Het is wel een onverhard pad, met veel keien en kuilen, maar ook dat is leuk op z'n tijd. Boeren zijn aan het werk, het is bewolkt, nog fris, dus jasjes aan.
We klimmen en dalen en het landschap verandert. Weinig bossen, wel open vlaktes vol graanvelden en uitgegroeid koolzaad. Soms wat mais er tussen. Eindeloze vlaktes soms, de hele dag door.
Vlak voor Courcelles loopt een schoolklasje 6/7 jarigen met hun meesters op het fietspad. Wanneer wij er aankomen gaan ze op een rij aan de kant staan en juichen ons hard toe. Meester knijpt in een toeter. Helden zijn we, 5 meter lang!

In Courcelles doen we boodschappen bij de Lidl. Wanneer we weer weg willen rijden merk ik dat ik een lekke achterband heb. De eerste lekke band sinds we de fietsen hebben gekocht in 2012! Erik kan eindelijk zijn gereedschappen tevoorschijn halen en alsof hij het wekelijks doet, in een mum van tijd lapt hij de band. Ik sta er bij en kijk ernaar. Je moet toch wat. Ik verzorg intussen wel de catering.

We kachelen door. Zo nu en dan denk ik aan de oude baas uit Deux. Wat zou hij nu doen? Toch de Tour de France op tv kijken? Die zal ie toch wel hebben?
Wel blijven opletten Luppes! Ik ben Erik namelijk ineens kwijt. Niet in een drukke stad, of onoverzichtelijke situatie. Nee, gewoon in open gebied. Na een steil klimmetje had ik zoveel achterstand opgelopen dat ik, eindelijk boven, Erik ergens in de verte zag afdalen. Wat ik niet zag was welke kant hij opging bij een t-splitsing. Toen ik daar aankwam zag ik hem nergens, niet links, niet rechts. Routeboek erbij en een keuze gemaakt. Rechtsaf, ook omdat ik meende in de verte bij een bosje een fiets aan de kant te zien staan. Wel keek ik steeds om ik Erik misschien toch zou zien. 
Hij hield intussen een sanitaire stop, nadat hij linksaf was geslagen en net uit het zicht van mij op die t-splitsing. Toen ik maar niet kwam opdagen is hij teruggereden en zag me in de verte de verkeerde kant opgaan. 
Gelukkig keek ik nog 'e'en keer om en meende in de verte iets te zien. Omgekeerd en inderdaad, nu was hij het wel. En zo vervolgden we samen onze reis.

Na 100 km bereikte Erik ons eindpunt Nancy. Hetty na 101 km.

Mooie stad, voor wat we er van gezien hebben. Kan op het lijstje: gaan we nog eens zien!

Bijzondere dag, met een bijzonder eind. Een heel slecht eind.
Jullie kennen de uitdrukking "gelukkig hebben we de foto's nog"? Nou wij ook, maar die foto's van ons, die hebben we niet meer. 272 foto's van de afgelopen week verdwenen met één druk op de knop. Daar waar ik dacht dat "selectie verwijderen" betekende dat ik ik de selectie ongedaan wilde maken, daar werden al die geselecteerde foto's verwijderd van her kaartje van mijn fototoestel. Dom, dom, dom, dom, dom! Hoe dom kun je zijn??
Enige excuus is dat ik eigenlijk nooit foto's verplaats van mijn toestel naar een ipad, alleen tijdens tripjes als deze. Dus handigheid heb ik hier niet mee, wat Erik me ook terecht verwijt: "Vraag mij dan ook wat het betekent, selectie verwijderen!" 

Nou, we kunnen hier lang om treuren, maar daar krijgen we ze niet mee terug. Maar wat vind ik het jammer! Voor onszelf en voor iedereen die we graag deelgenoot willen maken van al het moois en leuks en grappigs wat we zien. Gelukkig maakt Erik ook wel foto's, maar niet zoveel als ik doe :)
En gelukkig hebben we nog twee weken voor de boeg dus ik kan weer aan de bak. Zoiets zal je  toch aan het eind van de vakantie overkomen...

We hebben er geen tranen om gelaten. Hoe zou het met onze Franse vriend zijn?