Dag 15 Rappolo - Viale

Vrijdag 17 juli

Kaarten

Wat gaat het snel. Al 14 dagen onderweg. En aan de plaatsnamen op de borden die we onderweg tegenkomen weten we dat we ook al lekker zuidelijk in Europa zijn: Milaan, Torino, toe maar.
De 1000 kilometer zijn we allang gepasseerd. Vandaag de 1214 kilometer gehaald.

Vorig jaar was die 1000 kilometer nog wel een hoogtepunt. Ik zie mezelf nog staan op een mooi weggetje in Oostenrijk, vlak voor Bludenz. Een foto gemaakt van de kilometerteller.
Nu heb ik er helemaal niet op gelet. We fietsen gewoon lekker door. Genieten van het vrije leven. Van de natuur, de ontmoetingen en elkaar.

Het gaat snel. We keken vanmiddag de komende route even door. Voor we het weten zitten we aan de Italiaanse kust. En volgende week zitten we in Nice en is het alweer gedaan...

Nog niet over nadenken. Leven bij de dag! Dat doen we nu.
En wat bracht de dag? 

Om 7.30 uur fietsten we al weg. Wat een rust en koelte, heerlijk. Echt genoten van die eerste uren.
Zoals ons beloofd was zagen we inderdaad boomgaarden vol kiwi's. Nog niet rijp genoeg om zo van de boom te plukken. Direct een klein klimmetje en daarna afdalen en weer verder met de rijstvelden. Hier waren de percelen minder groot en met meer bossages, leuker. We zagen net als gisteren mooie witte vogels in de velden. Ze lijken wat op een reiger, wel een stuk kleiner. Erik heeft het opgezocht. We zagen de  
Rijst heeft vocht nodig, dus veel stroompjes rond de velden en een groot kanaal dwars door het gebied. Gisteren rook ik rijst. Het zal rijstwater geweest zijn.

Om 8.45 waren we in Livorno Ferraris. Een grote plaats zo leek het op de kaart en bij het naderen ervan. Maar niet zo groot dat elke trein er stopt want in het eventjes dat wij langs de spoorlijn reden denderden er drie treinen langs ons. Toeterend. Vast niet voor ons, maar als waarschuwing voor de mensen op het perron. Dat viel ons trouwens op vandaag: op onoverzichtelijke stukken toeterden tegemoetkomend en achteropkomend verkeer. Eigenlijk voor het eerst dat we dit meemaakten, je schrikt even, maar bent dus meteen gewaarschuwd. Prima dus.

In Livorno Ferraris begroeten veel mensen ons. Heel grappig. Ondanks het tijdstip (of juist daarom) is er al volop reuring bij de kleine winkeltjes.
Omdat we een aantal ansichtkaarten willen versturen stoppen we op het grote plein in het centrum.  Het postkantoor, een kerk, het gemeentehuis en heel veel mannen die zitten te zitten.
Ik loop bij het postkantoor naar binnen met m'n acht kaarten. 
Dan stap ik in een film.

Links op een bankje twee kleine dametjes die druk zitten te praten. Rechts staat bij een hoge tafel iemand formulieren in te vullen.
Een grote balie, drie loketten. Twee zijn geopend: aperto. Eén beambte achter een aperto-loket. Hij is aan het werk. Dan klopt hij op de balie. Een van de dames springt op en wordt geholpen. Er komt een vrouwelijke beambte aangelopen. Ze kijkt nors, houdt zo schuin onder haar hoofd een telefoon en praat luid en snel, gaat zitten bij het tweede aperto-loket en tikt op haar pc. 
Als ze klaar is met bellen klopt ze ook op de balie en dame twee springt in de benen. De meneer is nog steeds een formulier aan het invullen. We zijn vijf minuten verder. Ik sta en bekijk de taferelen. 
Na tien minuten is de eerste mevrouw klaar. De beambte kijkt mij nu vragend aan door zijn pilotenbril, model maatje te groot en met licht getint glas.

Tussen de glasplaat en de balie zit net genoeg ruimte om de acht kaarten door te schuiven. Hij kijkt naar het stapeltje en denkt na. Hij pakt de bovenste kaart en legt deze op een weegschaal. Dan tikt hij iets in op zijn pc. En nog iets, en nog iets, en wat muisklikken. Dan kijkt hij verwachtingsvol naar het apparaat onder de weegschaal, waar een rolletje papier uithangt. Er gebeurt niets. Nog eens turen naar het scherm, muisklik, muisklik en dan hoppa...er komt iets uit het machientje. Hij scheurt het strookje af, haalt de sticker los, pakt die ene ansichtkaart en plakt de sticker, de postzegel dus, op de kaart. Hij legt de gefrankeerde kaart netjes aan de kant.
Dat was kaart 1. 
Kaart 2. Een herhaling van zetten. Kaartje op de weegschaal. Iets intikken, muisklik hier, muisklik daar. Och nee, er gebeurt weer niks. Nog iets proberen en ja! Er komt weer en sticker tevoorschijn.
Kaart 3, kaart 4, kaart 5. Bij kaart 6 krijgt hij er handigheid in. Maar dan komt kaart 7 en die heeft een ander formaat. Ik voorzie een probleem en dat klopt. Maar ben vol bewondering hoe snel hij hier toch een oplossing voor vindt. Extra muisklik. 
Ik kijk mijn ogen uit. Dit gebeurt niet echt toch? Ik denk aan Erik, buiten, die zich ongetwijfeld zal afvragen wat ik in vredesnaam aan het doen ben. Acht postzegels!!

De meneer heeft de formulieren allang ingevuld en is er bij gaan zitten. Mevrouw twee is nog druk in gesprek met de vrouwelijke beambte.

Afijn. Afrekenen. Hij schrijft het bedrag op een briefje, da's toch aardig. Ik betaal en het biljet gaat in een houten bakje wat ik half onder de balie zie staan, naast de Olivetti rekenmachine die niet gebruikt wordt. Uit een ander bakje haalt hij het wisselgeld.

Ik bedank de beambte. Grazie en arriverdecie. De meneer met het formulier springt op. Eindelijk.
Twintig minuten nadat ik postkantoor binnenliep sta ik weer buiten. En nu maar hopen dat de kaarten voldoende gefrankeerd zijn.

Tijd voor koffie! We nemen plaats op  het terrasje waar al die mannen al zitten. Hier wordt de wereldproblematiek doorgenomen. Één iemand leest de krant, roept wat en de rest reageert.
We horen ze ook Olanda zeggen. En maar stiekem naar ons gluren en kijken, maar niets rechtstreeks zeggen. Ook in het café is er al de nodige klandizie. Dat zie ik waneer naar het toilet loop. Ik ben snel weer terug. Van hurktoiletten (het gat in de grond) moet ik niks hebben, ik houd het nog wel even uit...

Nou, fietsen maar weer! Deze stop heeft nu wel lang genoeg geduurd. :)

In Crescentino doen we wat inkopen in de supermarkt. Net buiten deze plaats steken we de Po over. Geen onstuimige rivier, een klein stroompje en een grotendeels droge rivierbedding.
Over de brug linksaf, en we zien een verkeersbord met Sulpiano. Dat zou onze eindbestemming ongeveer zijn, dus ik zeg nog tegen Erik dat het wel een grote plaats moet zijn, omdat het nu al op de borden staat.
Na een klimmetje stopt Erik. We zijn er al, zegt hij lachend! Dat kan niet de bedoeling zijn, het is een uur of 11, we stoppen nu nog niet. Klein foutje in de planning. En maar goed ook, want het zag er allemaal niet uitnodigend uit daar.

Door dus. We doorkruisen een prachtig gebied. Het is hier in Piemonte weer heuvelachtig te noemen. Op en neer dus. Soms pittig en kort, dan weer lang en rustig stijgend. Op elke top een dorp. Prachtige vergezichten met kerktorens overal.

Dan zijn we wel toe aan een onderkomen. We vragen aan een mevrouw of ze een bed en breakfast in de buurt weet. Dat weet ze en zal ons voorgaan in haar Fiat. We springen snel op de fietsen en racen achter haar aan. Op een grote kruising stopt ze, ze gaat in discussie met iemand en dan wijst ze ons hoe we verder moeten. Op de rotonde rechtsaf en dan kom je er wel.

Nou, rond die rotonde is niks te zien. We volgen maar weer onze eigen route. En eindelijk (want het is warm en we zijn het zat) zien we een borg met Agriturismo. Nog wel even 2 kilometer omfietsen, waarbij driekwart stijgen, maar ach, dan mogen we morgen eerst lekker afdalen.

We overnachten in La Luna Nero in Viale. Heerlijk rustig bovenop een berg. Dus met prachtig uitzicht. 
Dutje, douchen, wasje, finish van de Tour kijken, eten, slapen.

In welke postzak zouden de kaarten zitten??