Dag 13 Brig - Alzo

Sentimental journey

Waar begin ik? 
Het is bijna 19.00 uur, ik zit in een soort van serre van La Seca, Antico Albergo Alzese, in Alzo.
Ramen open, het tocht heerlijk door. De tafel is gemaakt van een oude deur, een heel oude deur, het hele gebouw ademt oud. We hebben een kamer op de bovenste etage gekregen. Een slaapgedeelte met twee antiek eenpersoonsbedden, een soort van tussenruimte met kledingkast en stoelen en daarnaast de badkamer. Prachtige stenen vloer, een paar Perzische tapijten erop. We zitten op een hoek en kunnen via een balkon helmaal rondom lopen.
Vanaf het balkon zien we daken met antennes, we zien de inwoners elkaar ontmoeten en we zien een stukje van het Lago d'Orta, het Ortameer, waar we vanmiddag een stuk langs hebben gefietst, en na een klim kijken we er nu op neer.

Het Ortameer. 
Ik geloof dat ik er vorig jaar ook al iets over verteld heb.
Het Ortameer is jarenlang de vakantiebestemming geweest van Erik. Met zijn ouders en eerst alleen met Peter, en nadat Monique was geboren ging de hele familie jaarlijks op pad met achtereenvolgens een Kever( met rekje achterop en pukkel op het dak), Volkswagen Variant, een Audi en met een Peugeot 504, met trekhaak, want ze konden een caravan lenen van een klant. De Alpen over om te genieten van zon, water en avonturen. Het eerste jaar in een huurtent en daarna met een eigen tent. Ook de ooms en tantes, neven en nichten gingen meer: tante Ger en oom Cor en nicht Marjan en neef Rob. En later ook oom Ton, tante Tiny en Ingrid en Ren'e. Een hele clan daar op die camping Mi Ami.

De verhalen, de herinneringen. Zo nu en dan komen ze weer voorbij. Zeker wanneer de hele familie bij elkaar is, dus met ' Santpoort'.
Nu is het vaak zo dat de avonturen steeds grootser worden, hoe langer de tijd verstrijkt. Maar deze verhalen zijn iedere keer hetzelfde, het is echt zo. En ik hoef maar iets te 'voeden' en daar komt de story.

Dus...jullie snappen dat het vandaag een memorabele dag is. Het werd een sentimental journey, met zelfs een emotioneel tintje. 
Het begon eigenlijk al bij het plannen van de reis. Want we zouden ook langs het Ortameer rijden, en hups: daar kwamen de verhalen al. Ik was direct enthousiast, wilde nu met eigen ogen wel eens zien waar zich die verhalen allemaal afspeelden. Vorige week kwam Orta al een stuk dichter bij en vandaag was het dan zover. We rijden Italië in en gaan op naar Orta.

De eerste jaren ging het hele gezelschap met de autotrein, vanuit Kandersteg. Wij stapten vanmorgen op in Brig, wat zij dus passeerden. Op deze manier hoef je dus niet via de Simplonpas. De reis eindigt in Iselle in Italië.
Tientallen auto's reden de speciale wagons op. Je krijgt er  een beetje een Holwerd-gevoel bij. Een voor een krijg je toestemming door te rijden en je plek in te nemen. Nog iets verder, nog iets verder, stop! Wij reden de fietsen in een gewoon treinstel. Daar zaten we met nog een paar andere passagiers.

Erik herkende de hele situatie natuurlijk. Hoe spannend het was om zo'n wagon op te rijden. Dat kwam vooral door zijn moeder, die het eigenlijk allemaal maar niets vond. 20 kilometer in een tunnel, dat is net zo ver als van Dedemsvaart naar Zwolle! Er zal ergens hebben gestaan dat de autolichten niet aan mochten. Zij maakte ervan dat er gen enkel lichtje in de auto aan mocht. Dat betekende dat de hele familie 20 kilometer in het donker zat! Gelukkig was er iedere kilometer een licht in de tunnel, daar keek men dan met z'n allen naar uit. En maar aftellen..

Vandaag zagen we dat er in de hele tunnel en beetje licht is. Wat zou ma Luppes daar blij mee geweest zijn...

Na een aantal jaren en heel wat rij-ervaring in Italië rijker besloten de families toch eens de Simplon over te gaan. De familie Zoon durfde dit aan met caravan (want ook al zoveel caravan rij-ervaring). Het viel ze echter toch tegen en al een flink eind op weg besloten ze toch te keren, terug te rijden en alsnog met de autotrein te gaan. Dat betekende dat de caravan losgekoppeld moest van de auto, want zomaar ergens keren was niet mogelijk. Oom Cor vertelde later: Ik dacht laat ik voor de zekerheid toch nog maar het borgkettinkje om de trekhaak heen doen. Daarna ging ik ontkoppelen en prompt schoot de caravan een meter naar achteren!" Wat een schrik en wat als...
De grap is dat later bleek dat ze al bij een van de laatste haarspeldbochten waren geweest toen ze besloten te keren...

Onze treinreis vandaag is niet bijzonder. Het is vooral donker en warm.
Bij aankomst in Iselle zijn we meteen in Italië, langs de douaniers die  ons hartelijk begroeten. De auto's rijden rustig van de trein af en wij gaan ook eens wat doen. Het is half elf en we hebben n nog niks gedaan. Voorlopig hoeven we nog niet veel te doen: want alleen maar afdalen! In het eerste dorp, bij het eerste cafe drinken we een cappuccino, weer voor een normale prijs. Helaas Zwitserland, je was een fantastisch land, maar niet te betalen! 
Aan de overkant zien we een huis met op de zijgevel een levensgrote Hollandse molen geschilderd. Bijzonder.

Er volgt een heerlijk en prachtig uurtje. Machtige natuur. Alpenreuzen om ons heen, in de verte een dal. Genieten! Alle tijd immers want we hoeven nauwelijks te trappen. Uiteindelijk komt ook daar een eind aan en moeten we zelf weer aan de bak.

Het is warm, erg warm. We zijn natuurlijk ook veel te laat op pad gegaan. Dat kon ook niet veel anders vanwege de treintijden. Maar dat betekent ook dat we nog wel even door moeten gaan. We stoppen een paar keer snel, even wat eten en drinken. Kopen een paar broodjes en prosciucutto  en eten dat in Vogogna in de schaduw voor de kerk, in het oude gedeelte van het plaatsje. Erg mooi. Op het terras va een albergo wordt volop geluncht. Ik loop de kerk nog even binnen en geniet van een dvd'tje met orgelmuziek.  Als ik later nog even ga luisteren hoor ik dat nog steeds hetzelfde stuk gespeeld wordt, Zal wel op continu staan. 

Vanaf Villadossola rijden we kilometerslang over een vreselijk saaie, warme en drukke weg, We zijn er helemaal zat van. Bij Mergozzo buigen we even af naar het dorp en zitten heerlijk op de kleine boulevard aan het water. Erik haal ijsjes. Een Nederlands gezin is belangstellend en we vertellen voor de zoveelste keer ons verhaal. Met plezier overigens hoor!

Verder weer, want zo komen we nooit in Orta.
De weg wordt steeds drukker en slechter. Maar eindelijk, eindelijk daar is Omegna.
We slaan af, nog een paar bochten en daar is dan het Ortameer! Prachtig!
Erik had nu kunnen zeggen wat hij als 12-jarige jongen eens zei, bij het zien van het Ortameer, hier bij Omenga: "Zie hier het Ortameer glansrijk op ons liggen wachten."
Toen sprak hij die gedenkwaardige woorden nadat de families besloten hadden vanuit een verregende week in Memmingen(Dld) toch weer door te rijden naar Orta. Wijze woorden voor zo'n joch!

We zitten een tijdje op een bankje, daar bij Omenga. Hier gingen ze weleens heen om boodschappen te doen. Ik vind het best een grote plaats. Het meer is ook groter dan ik verwacht had. In de verte zie ik het eilandje, waar ik al veel over gehoord heb.

We hebben niet nagedacht waar te overnachten. In de buurt van de camping kan niet, die zit ver weg aan de overkant en de route daar naar toe wordt afgeraden voor fietsers. We blijven dus aan deze kant. We stijgen, zien het meer in de diepte en later niet meer, we buigen er wat van af. We passeren een aantal dorpen, dan eindelijk gaan we weer naar beneden en ineens zien we het meer weer. En hoe! We kijken recht op het eilandje en schuin daarachter wijst Erik me de camping. En daarboven de toren!

Hier horen verhalen bij. Ik hoor het met plezier aan.
Erik en Rob, 12 en 14 jaar besloten vanaf de camping naar het eiland te varen, maar ze hadden gezegd dat ze gewoon een eindje gingen varen, met de opblaasbare kano en de rubberen roeiboot (allemaal achter in de kofferbak). Ik heb nu gezien hoe ver dat is, dat eiland! Maar het avontuur lokte bij de jongens! Ze waren al een eindje op weg, het ging prima tot ze zagen dat er een speedboot hun kant opkwam. Pa Luppes en oom Cor in die speedboot! Met de eigenaar, een mede-kampeerder achter het stuur. De jongens werden teruggehaald! Het was veel te gevaarlijk want er zouden allemaal draaikolken in het meer zijn. De jongens vond dat onzin, belachelijk en jammer. De boten achter de speedboot, de jongens in de speedboot en terug naar de camping. 
Het eiland. Het had altijd wat magisch. Ik heb het gezien en snap de vaders geloof ik wel, maar die jongens ook.

De toren is nu af, maar dat was toen niet zo. Elk jaar ging een groep campinggasten een wandeling maken. Naar boven lopen, naar een dorpje. Altijd even over het kerkhof om te kijken of er namen zijn bijgeschreven op een familiegraf. Dan verder, naar een toren, die nooit af was. En daarvandaan kon je de camping goed zien, dus riepen ze hard naar beneden, proberen contact te zoeken met de achtergebleven campinggasten.

Uiteindelijk komen wij in Novara. Er is plek voor ons in Albergo Alzese. Een prachtig plekje.
We kunnen er niet eten. Schuin tegenover is een afhaal-pizzeria. We eten de pizza in de serre van de Albergo. Daar heeft men zelfs een tafel voor ons gedekt. Top!

We zien het Ortameer, de toren en de camping. Ik luisterde vandaag naar mooie verhalen en bedacht me hoeveel indruk zulke gewone dingen op een mens kunnen maken. Ik had zelf al een paar keer het gevoel: dit moeten we vanavond pa en ma Luppes even vertellen, zullen ze leuk vinden... Erik heeft hetzelfde. Alles maakt een grote indruk op hem. Met het terugzien van een meer, komen er verhalen en gedachten los. En die raken hem en mij. We kunnen het er niet meer over hebben met zijn ouders. Maar wat zouden ze het prachtig hebben gevonden dat we hier vandaag weer terug zijn. Ze zouden net zo hard genoten hebben en gelachen en nieuwe verhalen verteld hebben...

Een ding nog. Erik vertelde dat ze vanaf de camping aan de overkant, aan de kant waar wij nu zijn dus, altijd een kapelletje zagen, hoog op de rots. Hij vroeg zich af waar dat zou zijn.
Je zult het niet geloven. Staan we vanmiddag op ons balkon, kijken naar boven en daar staat de kapel, wel heel dichtbij!

Onze gastheer vertelde iets over Madonna en beschermer van Orta.

Nu is het af, klaar. We hebben het Ortameer gezien, we hebben gelachen om de verhalen en een heel klein traantje gelaten.

Wij vonden het een geweldige dag. 
Een beetje een sentimental yourney!!

Heerlijk. Op naar morgen. Ciao!