Dag 11 Mooslarque - Bern

Vreemd, spierpijn.

Wat een gezellig ontbijt vanochtend. 
Onze gastvrouw had er werk van gemaakt. En daarbij is ze ook een gezellige dame die graag vertelde over haar werk, haar man, haar leven en haar hobby. 
Ze is copywriter, maakt websites, brochures en nog veel meer geloof ik. We discussieerden over social media, het gebruik van foto's en film op websites etc. Onderwerpen die me aanspreken, dus we aten maar door en spraken maar door. Uiteindelijk zaten we gewoon aan haar giga keukentafel en zij fladderde om ons heen met een eitje, de thee, verse jus, een boek en de rekening.

Had ik al verteld dat zij en haar man elkaar ontmoet hebben op de golfbaan? Dat hoorden we omdat we vroegen naar de bouw/renovatie van de prachtige woning. Met haar tweede man heeft ze dit hier helemaal opgebouwd. Haar eerste man is 14 jaar geleden overleden. En als golffanaten hebben ze en ontzettend leuk kinderboek geschreven en uitgegeven waarin het golfspel wordt uitgelegd. Natuurlijk bladerde ze, heel trots, het hele boek door en vertelde het verhaal in vogelvlucht. En wij schonken nog maar eens een kopje thee is en aten een yoghurtje...

Om 9.00 uur dan toch maar vertrokken. 
Het ene dorpje in, het andere uit. Op en neer. Langzamerhand op weg naar Zwitserland. Op de een of ander manier is dat dan ook nog weer spannend, hoewel je natuurlijk wel weet dat het niet mee zal zijn dan een bord met Zoll/Douane, of zelfs helemaal niets. 
Voor ons is een grensovergang vooral weer een mijlpaal. 

In dit geval ging het inderdaad alleen om een bord Zoll. We zaten in een afdalinkje en hebben er deze keer geen foto van gemaakt. Maar yes! we zijn in Zwitserland, dat klinkt goed. Frankrijk was leuk en bij vlagen erg mooi, maar we zijn (van dit gebied althans) geen fan geworden. Wel mooie mensen ontmoet en gesproken.

Eerst maar even naar de bank, Zwitserse franken halen. Dat wordt weer omrekenen. Hoe dan ook, dit worden in financiële zin kostbare dagen. Extra goed van dit land genieten dus!

Het klinkt misschien gek, maar eigenlijk veranderde het landschap best snel, na de grensovergang. We zitten nu in de Jura. Hogere bergen, rotsen, koeien met bellen op de almen, trekkers schuin op de hellingen. Dikke like.

Hogere bergen betekenen steilere beklimmingen. In het routeboek wordt dit goed aangekondigd. En misschien is het omdat je weet wat er aankomt en je je daar geestelijk op voorbereidt, dat het dan toch meevalt? Niet dat het niets was, kleinste blad voor, grootste blad achter. Ik zag dat ik zo rond de 4 km fietste, een snelle wandelaar zou me inhalen. Hoogtepunt in negatieve zin was het passeren van een betoncentrale, waar aan de ene kant van de weg een shovel stenen op een lopende band(daar is een ander woord voor..) stortte, waar wij onderdoor fietsten en vanaf de andere kant stoof het gruis vanuit de fabriek de weg op. Toch even 30 meter met de ogen dicht gefietst.

Op de top wel even een selfie gemaakt en daarna onszelf naar beneden gestort, waarmee alle behaalde hoogtemeters weer verloren zijn gegaan...
Koffie als beloning, het is dan 11.30 uur.

En dan stoppen we met deze fietsdag.
Erik heeft al twee dagen pijn in de flank. Vanochtend bij het opstaan had ie er erg veel last van. Paracetamol genomen. Fietsen ging wel, maar moeizaam en met pijn. De meest makkelijke houding was staan of liggen. Ik merkte het goed. Ik fiets bijna altijd achter Erik en zag hem met een veel minder krachtige tred. En hij ging een stuk langzamer, ik kon hem bijhouden.

Daarom in Gloverlier besloten om het voor gezien te houden. We zijn daar op de trein gestapt naar Bern. Kaartjes gekocht, gewoon bij een loket. Keurige trein, waar je met je fiets zo kan inrijden en waarin alle ruimte is op de fietsen te plaatsen. Halverwege nog overstappen, ging allemaal vlot. tegen half 3 kwamen we aan in Bern. Via de VVV een hotelkamer kunnen regelen, nog geen 10  minuten fietsen bij het station vandaan. We waren verbaasd over de vele fietsers hier. En de ruimte die er voor hen is. Keurige fietsstroken naast bus- en tramlijnen. En auto's natuurlijk.

Erik ging direct liggen en heeft 3 uur geslapen. Ik heb wat aangerommeld, me omgekleed en de stad ingelopen. Dat hebben we daarna samen ook nog even gedaan. 
Weer een erg leuke ontmoeting gehad. Ik wilde net een foto maken van een heel bijzondere fiets, toen de eigenaar ervan er aan kwam. Met zijn vrouw. We hadden meteen contact en zij werd helemaal enthousiast, omdat we uit Nederland komen.Ze is nog nooit in Nederland geweest, maar is gek op ons land en op de Nederlanders. Dat is gekomen sinds het EK voetbal in 2008, wat toen ins Oostenrijk en Zwitserland werd gehouden, Die Nederlandse supporters hebben een ongelofelijke indruk bij haar achtergelaten. Daarom leest ze nu ook Jan, Jans en de kinderen. Om de taal een beetje te leren begrijpen. Hij was wel in Amsterdam geweest en vond het daar geweldig, ook vanwege de faciliteiten voor fietsers.
En die mooie fiets van hem? Nederlands fabrikaat.

Omdat de pijn na het wandelingetje niet minder werd hebben we besloten toch maar naar een arts te gaan. Snel nog een hapje gegeten en vervolgens in het hotel geïnformeerd naar een eerste hulp of arts. Deze was op 5 minuten lopen. Een privekliniek, we zagen twee artsen en een aantal assistentes. En een volle wachtkamer. De assistente adviseerde nog even weg te gaan en rond 21.30 uur terug te komen. Dan waren we, met nummer 108, wel zo'n beetje aan de beurt.

En dat was zo. Nog steeds was het druk in de wachtkamer, na een kwartiertje waren we aan beurt.
Al met al, na onderzoek door de dokter, urine- en bloedonderzoek: geen blaas- of nierproblemen, waar we wat bang voor waren. Maar wat dan wel? Met onze eigen medische achterwacht hadden we de urineuitslag en de klachten al even doorgenomen via WhatsApp en hun conclusie kwam vervolgens aardig overeen met die van Herr Doctor: het kon weleen een zeer onwillige buikspier zijn. Dat heeft ie vervolgens nog eens goed onderzocht en Erik lag te kreunen op de behandeltafel. 
Bingo?! Medicijnen en de Rechnung ontvangen. Wel gleich zahlen bitte. En het advies om een dagje niets te doen. Hij begreep dat we liever rustig aan verder wilden gaan, Daarom wel de waarschuwing dat Erik voorzichtig moet zijn, ivm de bijwerkingen. Dus dat ie niet zegt dat we linksaf moeten en dat hij rechtsaf gaat :) Of zoiets.

Inmiddels was het 23.00 uur, waren we blij dat dit het was en waren we het ook wel een beetje zat. Daarom besloten om morgen rustig op te staan, proberen lekker te fietsen, op tijd te stoppen en weer een stukje met de trein te gaan.

Een vreemde dag. Erik spierpijn? Het kan dus!